gedicht: Stellingmolen van Verloop

Stellingmolen van Verloop bij de Doorslagsluis(1672)

Stellingmolen van Verloop bij de Doorslagsluis

ook wel de oliemolen van de “Hoop” genoemd

jij maalde lijnzaad tot prachtige lijnolie

van de drab werden lijnkoeken geperst

trots en fier stond je met je wieken in de wind

het was een lust voor het oog al die bedrijvigheid

een baken voor elke voorbijganger

schepen voeren via de Doorslagsluis voorbij

schippers keken vol bewondering naar jou om

 

tot 1947 heb je langs de Doorslag gestaan

weemoedig kijk ik achterom

met alleen nog een foto in mijn hand

Ode aan de Kraaienbuurt

 

Kraaienbuurt(foto uit het oorlogsjaar 1942)in de sneeuw

 

Aan de oever van de tijd, wacht mij de vergankelijkheid

Een ogenblik van ongekend geluk, van eeuwigheid

 Vervult mijn hart tot barstens toe

Aan de IJsselsteinse weg staat de Kraaienbuurt

Prachtig, majestueus te schitteren in de sneeuw

Twee spelende kinderen op de voorgrond

 En op de achtergrond de wipwatermolen

Het water weerspiegelt het samensmelten

Van tijd en ruimte, gevat in absolute stilte

Hoe schoon, hoe wit, hoe sereen 

De huisjes zijn omstreeks 1950 gesloopt

De wipwatermolen staat er ook niet meer

Het dorp Jutphaas is gemoderniseerd

Overgenomen door de Henkel fabrieken 

De blauwe lucht boven zwijgt wijs

Een glimlach ontglipt me

De tijd luidt het lied der eeuwigheid

 

"Ruïne", fundamenten van Kasteel de Wiers te Vreeswijk

De kracht van de "Ruine"

De ruïne is niet meer zichtbaar, want op de restanten van de fundamenten staat nu een vierkant strak zwarte kubus,  waar verschillende bedrijven gevestigd zijn. In het restaurant gedeelte op de begane grond en de bijbehorende kelder zijn de omtrekken van de fundamenten goed zichtbaar.  Dankzij een foto, die gemaakt is voordat met de bouw begonnen is, zijn de restanten van het kasteel de Wiers te zien. Dit is tevens de basis van dit schilderij, dat ik gemaakt heb, die me aansprak omdat mijn eigen leven op dat moment ook als een ruïne aanvoelde. Om mijn gevoel hierover een plek te geven, heb ik aan dit schilderij een gedicht gekoppeld.

De kracht van dit schilderij komt ook tot uiting op de manier waarop de acrylverf op het doek is aangebracht. Forse streken, scherpe contouren en het gebruik van  materiaal in de vorm van bladeren, takjes, zand en papier in de verf zelf. Door het gebruik van deze aardse materialen in de verf, krijgt de uitstraling van het schilderij een extra dimensie en kracht.

Ruïne van kasteel “De Wiers”

Voor mij ligt de ruïne, ooit kasteel “de Wiers”

Verlaten puinzooi, vol verdriet en wanhoop

Boosheid en onbegrip voor het verval

Half afgebrokkelde stenen op elkaar

Verschoven betonnen platen in het zand

Kabels die uitsteken boven zielloze muurtjes

Het overblijfsel tussen hemel en aarde

Van wat eens een prachtig kasteel was

Het fundament staat er nog en kijkt me aan

Ik voel pijn in mijn hart, de verloren schoonheid

Bij het aanzicht van de desolate ruïne

Kasteel “ De Wiers” is niet meer

Voor altijd verborgen onder nieuwbouw.

"Kraaienbuurtje", langs de Hollandse IJssel

Kraaienbuurtje weer in beeld:

Boerderij "Kraaienbuurtje" bestaat helaas niet meer. De "Wipwatermolen Oudegein" op de achtergrond van het schilderij is vrij kort na de Tweede Wereldoorlog gesloopt. Met dit schilderij hebben we hem weer in beeld. Dit onderwerp sluit aan bij de totale serie, waar ik mee bezig ben naar aanleiding van het 35-jarig bestaan van het Historisch Museum. De serie begint langzamerhand een aardige omvang te krijgen.

In de loop van februari heb ik de laatste streken acryl aangebracht. Ik heb het "Kraaienbuurtje" geschilderd in de sneeuw, omdat ik zelf bezig ben met het zuiveren van mijn leven. Sneeuw betekent voor mij zuiverheid, schoonheid en openheid. Deze elementen heb ik heel hard nodig gehad in het vorige jaar van mijn  leven om weer bij mezelf te komen. En zo is het schilderij een verbinding met mijn persoonlijke ervaringen en het beeld van de boerderij "Kraaienbuurtje", die na zijn verdwijning weer in beeld is.

kinderboerderij Warsenhoeck a.d. Hollandse IJssel

Kinderboerderij Warsenhoeck aan de Hollandse IJssel:

Dit schilderij heb ik gemaakt naar aanleiding van een foto uit het boek “Oud- Nieuwegein”:  Schetsen uit Jutphaas en Vreeswijk. De foto is uit 1970 en het schilderij is 120/80 cm.

Ik heb hierbij gebruik gemaakt van acrylverf met takjes, zand, blaadjes, pitjes en karton.

Ik heb gekozen om deze kinderboerderij te schilderen voor het project oude en verdwenen gebouwen uit Jutphaas/Vreeswijk naar aanleiding van het 35-jarig bestaan van het Historisch Museum dat hierachter ligt.

Het is een heerlijke plek voor kinderen en hun (groot)ouders om er te vertoeven. Overal lopen er in de lente kleine lammetjes, geitjes, kippetjes, varkentjes, konijntjes e.a. dieren rond. De kinderen mogen alle dieren aanraken,  optillen en aaien. Toen mijn  kinderen klein waren, gingen we zo vaak als we konden daar naartoe. Het is een lust voor het oog om kind en dier zo vertrouwd met elkaar blij te zien  zijn. Het vertedert terwijl je hart open springt van vreugde.

Kinderboerderij Warsenhoeck aan de Hollandse IJssel: 

Dit schilderij heb ik gemaakt naar aanleiding van een foto uit het boek “Oud- Nieuwegein”:  Schetsen uit Jutphaas en Vreeswijk. De foto is uit 1970 en het schilderij is 120/80 cm.

Ik heb hierbij gebruik gemaakt van acrylverf met takjes, zand, blaadjes, pitjes en karton.

Ik heb gekozen om deze kinderboerderij te schilderen voor het project oude en verdwenen gebouwen uit Jutphaas/Vreeswijk naar aanleiding van het 35-jarig bestaan van het Historisch Museum dat hierachter ligt.

Het is een heerlijke plek voor kinderen en hun (groot)ouders om er te vertoeven. Overal lopen er in de lente kleine lammetjes, geitjes, kippetjes, varkentjes, konijntjes e.a. dieren rond. De kinderen mogen alle dieren aanraken,  optillen en aaien. Toen mijn  kinderen klein waren, gingen we zo vaak als we konden daar naartoe. Het is een lust voor het oog om kind en dier zo vertrouwd met elkaar blij te zien  zijn. Het vertedert terwijl je hart open springt van vreugde.

Wipwatermolen en Mandi gedichten

 

 

De Wipwatermolen"Oudegein" stond even ten zuiden van de kinderboerderij en het Historisch Museum Warsenhoeck aan de Hollandse IJssel. Deze molen regelde tot 1964 het waterpeil in de polder en dat deed hij op windkracht. Hij stond daar midden in het weiland statig zijn werk te doen, een genot om naar te kijken, hoe het rad draaide aangedreven door de machtige wieken, die draaiden op de kracht van de wind.
Een paar jaar geleden is deze molen helaas totaal afgebrand. Het schilderij dat ik gemaakt heb is van een foto uit 1930 uit het boek "Oud- Nieuwegein", uitgegeven door de Historische Kring. Dit schilderij is straks te zien op de expositie in september van dit jaar ten behoeve van de viering van het feit dat de Historscihe Kring 35 jaar bestaat.



Nog even terugkijkend naar de reflectie over mijn geboorteland Nieuw-Guinea, wil ik jullie laten kennis maken met de 3 Mandi(badkamer) gedichten, die ik heb geschreven over mijn jeugd jaren. Ik was 13 jaar oud, toen ik moest vluchten uit het land van zon en warmte, strand en zee en Tropisch oerwoud......... het land van mijn jeugd, dat me wreed werd ontnomen!

Mandi I:

 

En ik zocht je als

antwoord op al mijn vragen 

Een halve wereldrond van je

verwijderd

Een half mensenleven van je

vandaan

Draag ik nu mijn vaders naam

op zoek naar jou, die

Ik moest verlaten 

Ik kijk naar je als door een

ondoorgrondelijke waas

Mijn jeugd, mijn onbevangenheid

ligt hier bij jou 

Verloren

Bevuild

Onherkenbaar haast

Maar oh zo dierbaar 

  

Mandi I I:

 

Je staart me aan

onbevreesd en onbeschaamd 

Naakt sta je voor me

zo breekbaar in je rotsvastigheid 

Er komt een barst in de littekens

die mijn pijn bedekken 

De tijd staat stil 

Mijn jeugd is toch al zo lang voorbij

waarom voel ik dan die weerbarstige

Tranen 

 

 

Mandi I I I:

 

Staan-de voor jou

Vol verwarde en geheime trillingen

Een spanningsvol moment van

Vurig gehoopte stilte

Dat voorbij vliegt

Ongrijpbaar 

Voel ik een dodelijk verlangen

Om te weten 

Een geluidloos geschreeuw

Barst los

Borrelt omhoog

Onstuitbaar 

Ik zie niets meer

Mijn hart loopt vol

Mijn ogen leeg